Η ζωή είναι πολύ λίγη
για να έχει τόση στεναχώρια...
Μοιάζει με οργανωμένο έγκλημα
μπροστά σε ένα πλάνο ολοκληρωτικής
ικανοποίησης χωρίς σχέδιο δράσης.
Ο άνθρωπος ξεχωρίζει όταν ξέρει
να σε κρατάει και να σε κρύβει
μόνο εκεί που αυτός ξέρει.
Το κόμπλεξ των ανθρώπων είναι
να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο
τους χάνοντας πολλά, πάρα πολλά!
Οι άνθρωποι όμως φαίνονται από
την στάση τους και την πορεία τους...
Κι όσο πιο πολύ ακομπλεξάριστοι
είναι, δεν είναι και σταθεροί
στην προσωπικότητα τους.
Οι διχασμένες προσωπικότητες
πάντα θα βρίσκονται κάτω
από τους έξυπνους χαρακτήρες
που βρίσκονται πάντα μπροστά...
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ!
Και η ζωή συνεχίζεται...
Χωρίς αυτούς που θέλουν
να σε
βλέπουν να κλαις.
Χωρίς αυτούς που σε έχουν
μόνο ως επιλογή τη
στιγμή που
τους έχεις ως προτεραιότητα.
Χωρίς αυτούς που σε
εκτίμησαν
μόνο όταν σε έχασαν.
Χωρίς αυτούς που εκδικούνται
και δεν ξέρουν να
συγχωρούν.
Χωρίς αυτούς που φοβούνται
να σου πουν την αλήθεια και χωρίς
αυτούς
που αξίζουν Όσκαρ Α' Ερμηνείας.
Υ.γ: Η έμπνευση μου βγαίνει εκεί
που είμαι χαμένος μέσα στον
περίπατο του μυαλού μου.